Dag 16 deel 2
17 juli 2016 - Amsterdam, Nederland
Laatste vakantiedag, (bekende hits)
Het moment dat je wist dat ging komen is eindelijk hier, schreef John Ewbank ooit. Nou laat voor mij dat eindelijk maar weg. Want wat zijn de afgelopen 2 weken voorbij gevlogen. Maar ja het is wel de waarheid.
Tijdens deze vakantie zijn er vele mooie en leuke hoogte punten te noemen.
Het bewonderen van de beeldschone Plivice meren en om als niet z'n eenzame fietser over het schiereiland Kamenjak te fietsen. Ook was het wel een keer lekker om onder de hemel niet op zand maar op aarde (gras) te liggen. Sorry Papa.
Mijn laatste dag was natuurlijk anders dan normaal. 's Ochtends je tent opruimen en de laatste check of je wel alles bij je hebt die je denkt thuis nodig te hebben.
Snel nog even een laatste duik in het koude zwembad met er achter aan een lekkere warme douche. Ondertussen was het tijd om te vertrekken.Op naar het vliegveld van Triest. Even in spanning voor de grens van Kroatië met Slovenië vanwege de file voor de grenscontrole. Gelukkig was het het nog niet opzij, opzij, opzij, maak plaats wat wij hebben haast.
Want natuurlijk hadden wij dit ingecalculeerd.
Na een kleine versnapering op het vliegveld was het echt tijd om afscheid te nemen. Op voor twee vluchten die mij in a sky full of stars weer naar Amsterdam zouden brengen. Tussen de vluchten in snel even een echt Italiaans chocaladeijsje genuttigd en door naar vliegtuig nummer twee.
In het vliegtuig kwam de cabin crew met een aangename verrassing. Na de start mocht ik plaats nemen 6 rijen voor mijn eigen zitplaats, waardoor zelfs ik met mijn lange uitschuif stelten languit kon zitten!
Op Schiphol stond mijn taxi natuurlijk al klaar. (Opa waarvoor dank) Nadat ik deze weer veilig had thuis gebracht. (Opa mocht alleen op de voorwaarde dat ik hem veilig thuis zou brengen van oma 's avonds weg) Was het tijd om nu echt naar mijn eigen huis te gaan.
Daar eenmaal binnen gestapt is het vakantiegevoel echt helemaal verdwenen.
Ondertussen 01:30 is het tijd om mijn bed in te duiken. Nu doe ik mijn oogjes dicht en snaveltje toe. Om hopelijk de hele nacht te liggen dromen over de afgelopen twee fantastische weken.
Weltrusten
Het moment dat je wist dat ging komen is eindelijk hier, schreef John Ewbank ooit. Nou laat voor mij dat eindelijk maar weg. Want wat zijn de afgelopen 2 weken voorbij gevlogen. Maar ja het is wel de waarheid.
Tijdens deze vakantie zijn er vele mooie en leuke hoogte punten te noemen.
Het bewonderen van de beeldschone Plivice meren en om als niet z'n eenzame fietser over het schiereiland Kamenjak te fietsen. Ook was het wel een keer lekker om onder de hemel niet op zand maar op aarde (gras) te liggen. Sorry Papa.
Mijn laatste dag was natuurlijk anders dan normaal. 's Ochtends je tent opruimen en de laatste check of je wel alles bij je hebt die je denkt thuis nodig te hebben.
Snel nog even een laatste duik in het koude zwembad met er achter aan een lekkere warme douche. Ondertussen was het tijd om te vertrekken.Op naar het vliegveld van Triest. Even in spanning voor de grens van Kroatië met Slovenië vanwege de file voor de grenscontrole. Gelukkig was het het nog niet opzij, opzij, opzij, maak plaats wat wij hebben haast.
Want natuurlijk hadden wij dit ingecalculeerd.
Na een kleine versnapering op het vliegveld was het echt tijd om afscheid te nemen. Op voor twee vluchten die mij in a sky full of stars weer naar Amsterdam zouden brengen. Tussen de vluchten in snel even een echt Italiaans chocaladeijsje genuttigd en door naar vliegtuig nummer twee.
In het vliegtuig kwam de cabin crew met een aangename verrassing. Na de start mocht ik plaats nemen 6 rijen voor mijn eigen zitplaats, waardoor zelfs ik met mijn lange uitschuif stelten languit kon zitten!
Op Schiphol stond mijn taxi natuurlijk al klaar. (Opa waarvoor dank) Nadat ik deze weer veilig had thuis gebracht. (Opa mocht alleen op de voorwaarde dat ik hem veilig thuis zou brengen van oma 's avonds weg) Was het tijd om nu echt naar mijn eigen huis te gaan.
Daar eenmaal binnen gestapt is het vakantiegevoel echt helemaal verdwenen.
Ondertussen 01:30 is het tijd om mijn bed in te duiken. Nu doe ik mijn oogjes dicht en snaveltje toe. Om hopelijk de hele nacht te liggen dromen over de afgelopen twee fantastische weken.
Weltrusten
Mocht je keer aan wollen schuiven horen we het wel
bak!